تبریز امروز:
در هوای خاک‌خورده‌ی تبریز و این دیار ، جایی میان صدای زنگ‌ها و چرخیدن قلم‌ها بر لوح، مردی برخاست با رؤیایی روشن‌تر از آفتاب. میرزا حسن رشدیه، آموزگاری بی‌مدعا، اما با دلی چون کوه و نگاهی چون افق. او کلمات را از حصار بی‌سوادی رهانید، و آواهای الفبا را در گوش جان کودکان زمزمه کرد.
در زمانه‌ای که تعلیم، زینت اشراف بود، او مدرسه‌ای برای مردم ساخت؛ نه با زر، بلکه با شور و شوق آموختن. رشدیه برای آینده می‌نوشت، با دلی پر از درد امروز. هر سنگی که بر پنجره‌ی مدرسه‌اش فرود آمد، نوری از دانایی بر تاریکی جهل افکند.
یادش، چون نسیم بهاری، هنوز در کوچه‌های تبریز می‌وزد؛ در صدای دانش‌آموزی که "بابا آب داد" را می‌خواند، و در دل هر معلمی که در پی روشنایی است.
