تبریز امروز:
مهندسان بیشترین سهم را در دستیابی به کیفیت زیست کنونی، که از آن بهره مند هستیم، داشته اند. آب پاکیزه و سالم، سیستم ترابری کارامد، مهارشدن مخاطرات سیل و طغیانها، مدیریت مواد زائد، ساختمانهای مقاوم در برابر زلزله، طرحهای تولید و توزیع نیروی برق و نظائر آنها، همه دستاوردهای مهندسانند، اما اغلب در گمنامی واقعی به انجام رسیده اند. ما مهندسان-وتنها ما- در این باره مقصریم، زیرا نخواسته ایم و یا غفلت کرده ایم که به ازای این فضائل، کسب اعتبار کنیم. این کوتاهی را چگونه باید جبران کرد؟
گام نخست: باید وظیفه خود را به خوبی انجام دهیم و آن را با هیجان به دنیا بازگو کنیم. بگذار مردم دنیایی بدون مهندسی " این عنصر خلاقیت" را مجسم کنند، دنیایی بدون پل ها و ساختمان های بلند، آب پاکیزه، نیروی برق، ارتباطات و ترابری سریع، بدین سان کارهای سترگ ما در چشم اندازی شایسته قرار میگیرند. در ان موقع ما باید از افزودن پبشوند "مهندس" به اسم خود، همانطور که برخی از همکارانمان در اروپا و آمریکای لاتین عمل میکنند، به وضوح نشان دهیم که " به حرفه خود مباهات می کنیم".
گام دوم: ما باید خواستار آن باشیم که خدمات ما بر مبنای عملکرد، ارج نهاده شوند و مثل یک کالا مورد خرید و فروش قرار نگیرند. اگر قدر و منزلت حرفه ما با سایر حرفه های علمی، همانند پزشکی، همسنگ نباشند، بهترین مغزهای تعلیم یافته این رشته، مهندسی مشاور را انتخاب نخواهند کرد.
تامین آینده: بگذار از سایه گمنامی در آییم و سرکردگی چالش ها برای رویارویی با دنیای قرن بیست و یکم را به عهده گیریم. ما باید بانگ توانمند دفاع از امر حفظ و کاربرد خردمندانه منابع موجود باشیم. بگذار از حرف زدن با خودمان در گذریم و با کسانی که می توانند پندار ما را تقویت کنند، ارتباط برقرار کنیم، صدای ما شنیده نخواهد شد مگر اینکه پا از میان جمعیت تماشاگر بیرون نهیم و به روی صحنه بیاییم.
حرفه ناپیدا قدمی به پیش بگذار و از تاریکی به درآی.
ویلیام-د-لوییز- رییس فیدیک
