بروتالیسم – سبکی معماری که جرأت کرد جهانی نو را از خاکسترهای جنگ جهانی دوم فرا بخواند

برخی از بینندگان فیلم «بروتالیست» احتمالاً برای اولین بار با بروتالیسم آشنا می‌شوند، سبکی معماری که نام خود را به این فیلم داده است. این فیلم، که برای ۱۰ جایزه اسکار نامزد شده، بر تلاش‌های قهرمان خیالی، لاسلو توت، متمرکز است تا ساختمانی عظیم، بتنی و پناهگاه‌مانند را در پنسیلوانیا به‌عنوان یک مرکز اجتماعی به واقعیت تبدیل کند. توت، که از بازماندگان هولوکاست است، بر مقیاس عظیم بنا، سطوح بتنی بدون تزئین و فضای داخلی پیچ‌درپیچ آن اصرار دارد تا نسخه‌ای معماری از دنیای درونی شکسته و آسیب‌دیده خود خلق کند. انگیزه تقریباً وسواس‌گونه او برای تکمیل این اثر به پروژه‌ای عمیقاً شخصی برای غلبه بر آسیب‌هایش تبدیل می‌شود. با این حال، «بروتالیست» اطلاعات چندانی درباره معماری بروتالیستی فراتر از رابطه بازتابی آن با توت ارائه نمی‌دهد. طرح‌ها و عکس‌هایی از ساختمان‌های واقعی بروتالیستی در چند صحنه ظاهر می‌شوند و نگاهی به ریشه و سبک توت می‌دهند. اما این سازه‌ها به‌عنوان محصول خودخواهی یک معمار به تصویر کشیده می‌شوند، در حالی که فلسفه پشت بروتالیسم توضیح داده نمی‌شود. داستان واقعی بروتالیسم بسیار گسترده‌تر است.