تبریز امروز:
پسر کوچولو، نه! مرد کوچک!
در دشتِ بیانتها، بادِ تندِ غروب میزند به صورتش! آی
دستِ کوچکش، چوبِ گوسفندان را محکم گرفته،
انگار شمشیرِ جنگجویِ خسته
گلهی کوچک، پنج رأس،
هر قدمشان خاک را میشکافد،
عقب میماند، جلو میرود،
مثل قلبِ او که تند میزند
پدربزرگ که می داند نوه ی سختکوش او هم خسته می شود
و آنگاه نوبت الاغ سواری می شود ،
سایه آتا کشیده روی زمینِ ترکخورده، میگوید: «مردی، اگر گوسفندها را
به خانه برسانی، حتی وقتی خورشید در چشمانت محو شود»
غروب، آسمان را میبلعد،
با نارنجیِ خونآلود،
بویِ پشمِ خیس،
صدایِ زنگولهی شکسته مرد کوچک،
قدمهایش سنگینتر از سنگ،
اما نمیلرزد،
چون میداند:
کم مانده به خانه،
و مادر، با نانِ تازه،
منتظرِ مردی است که
امروز،...... بزرگ تر شده است
***
Little boy, no! Little man!
In the endless plain, the fierce sunset wind slaps his face!
His small hand grips the sheepherder’s stick tightly,
As if it were the sword of a weary warrior.
The small flock, five heads,
Each step splits the earth,
Lags behind, surges ahead,
Like his heart pounding fast.
Grandfather, who knows his hardworking grandson tires too,
And then it’s time for donkey-riding.
Ata’s shadow stretches over the cracked ground, saying:
“You’re a man, if you bring the sheep home,
Even when the sun fades from your eyes.”
Sunset swallows the sky,
With blood-orange hues.
The smell of wet wool,
The sound of the broken bell.
Little man,
His steps heavier than stone,
But he doesn’t falter,
Because he knows:
Home is near,
And mother, with fresh bread,
Waits for the man who
Today... has grown even bigger.
