تخریب عینالی؛ از نخاله تا آسفالت

کامیون‌ها در صف ایستاده‌اند تا خاک را در انتهای «پارک پیوند» ـ که در پای کوه عینالی ایجاد شده ـ تخلیه کنند. اما آیا این اقدام با قوانین و اصول مدیریت محیط‌زیست هم‌خوانی دارد؟ طبق اصل ۵۰ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، حفاظت محیط‌زیست وظیفه عمومی است و هرگونه فعالیتی که منجر به تخریب یا آلودگی آن شود ممنوع است. همچنین بر اساس آیین‌نامه اجرایی قانون مدیریت پسماندها (۱۳۸۴)، تخلیه نخاله‌های ساختمانی در طبیعت جرم محسوب می‌شود. با این وجود، در کوهستان عینالی، شاهد احداث پارکینگ، راه‌های آسفالته، تخلیه نخاله‌های ساختمانی و خاکبرداری‌های شهری هستیم. این اقدامات نه‌تنها با قانون حفظ و گسترش فضای سبز در تضاد است، بلکه با مصوبات شورای عالی شهرسازی برای حفظ حریم کوهستانی نیز مغایرت دارد. کوهستان عینالی یکی از مهم‌ترین ثروت‌های طبیعی تبریز است؛ اکوسیستمی که هزاران سال شکل گرفته و زیستگاه گونه‌های بومی و کمیاب است. اما این سرمایه طبیعی قربانی مدیریت نادرست شده است. بر اساس دستورالعمل‌های IUCN (اتحادیه جهانی حفاظت از طبیعت)، پارک‌های کوهستانی باید به‌عنوان مناطق حفاظت‌شده با کمترین دخالت انسانی مدیریت شوند. تبدیل عینالی به تفرجگاه مصنوعی، آسفالت‌ریزی در دل کوه و حذف پوشش گیاهی به معنای نابودی تدریجی این زیست‌بوم است. در حالی که بر اساس مطالعات زیست‌محیطی، تسطیح کوه‌ها و قطع زنجیره طبیعی خاک موجب افزایش فرسایش، نابودی زیستگاه‌ها و کاهش تنوع زیستی خواهد شد. کوهستان عینالی متعلق به همه شهروندان و نسل‌های آینده است؛ مدیریت علمی، نه تخریب، راه حفظ این میراث طبیعی است. ریختن نخاله های ساختمانی در عینالی ، ایجاد زباله گاه و نخاله گاه و در ادامه آن ریختن خاکبرداری های حفاری ها در کوهستان عینالی نمی تواند قابل قبول باشد ، پارک کوهستانی فراز و نشیب های خود را دارد، تسطیح آن، آلودن آن هرگز قابل قبول نخواهد بود!