خبر های ویژه
13 اسفند 1402
تلاش یونسکو برای نجات میراث ناملموس جهان ؛میراث ناملموس بستر زندگی انسان ها
نیویورکر ، برگردان به فارسی توفیق وحیدی آذر
کشور اوکراین در 7 دسامبر، در یک استراحتگاه سافاری در کاسان، بوتسوانا ، یونسکو را در مورد یک گنجینه ملی از میراث فرهنگی ناملموس در خطر انقراض مطلع ساخت. این صومعه ای نبود که با حملات هوایی تهدید شود. همچنین هیچ یک از نقاشی‌ها، کتاب‌های کمیاب یا سایر آثار باستانی نبود که توسط سربازان روسی ضبط شده بود. این "بورش" بود، سوپ چغندر که قرن ها در سراسر اروپای شرقی محبوب بود. مدت کوتاهی پس از حمله روسیه به اوکراین، در فوریه 2022 - با سوختن مزارع، تعطیلی رستوران‌ها و فرار آشپزهای متخصص از خانه‌های خود - کیف از یونسکو درخواست کرد تا فرهنگ سوپ بورش خود را به فهرست میراث فرهنگی ناملموس که نیاز به حفاظت فوری دارد، اضافه کند. حالا، با وجود شکست در میدان جنگ، وضعیت سوپ "بورش" قوی شده بود. یک مقام اوکراینی از ابتکارات جدید دولت خود در رابطه با بورش مانند میزبانی جشنواره‌های غذا و فهرست‌بندی دستور العمل‌های آسیب‌پذیر گزارش داد. او مشتاقانه منتظر ثبت "بورش" برای حفاظت فوری در فهرست نمایندگی میراث فرهنگی ناملموس بشریت بود - که در آن جلسه شامل آواز اپرای ایتالیایی، نقاشی ریکشا بنگلادشی، هنر شنی آنگولا و سرویچه پرو شد.
تبریز امروز:
نیویورکر ، نوشته جولیان لوکاس
تصویری از جعبه شیشه ای ترک خورده که یک کاسه گل گاوزبان را نشان می دهد.
تصویرگری النی کالورکوتی
کشور اوکراین در 7 دسامبر، در یک استراحتگاه سافاری در کاسان، بوتسوانا ، یونسکو را در مورد یک گنجینه ملی از میراث فرهنگی ناملموس در خطر انقراض مطلع ساخت. این صومعه ای نبود که با حملات هوایی تهدید شود. همچنین هیچ یک از نقاشی‌ها، کتاب‌های کمیاب یا سایر آثار باستانی نبود که توسط سربازان روسی ضبط شده بود. این "بورشت" بود، سوپ چغندر که قرن ها در سراسر اروپای شرقی محبوب بود. مدت کوتاهی پس از حمله روسیه به اوکراین، در فوریه 2022 - با سوختن مزارع، تعطیلی رستوران‌ها و فرار آشپزهای متخصص از خانه‌های خود - کیف از یونسکو درخواست کرد تا فرهنگ گل گاوزبان خود را به فهرست میراث فرهنگی ناملموس که نیاز به حفاظت فوری دارد، اضافه کند. حالا، با وجود شکست در میدان جنگ، وضعیت سوپ "بورشت" قوی شده بود. یک مقام اوکراینی از ابتکارات جدید دولت خود در رابطه با گل گاوزبان، مانند میزبانی جشنواره‌های غذا و فهرست‌بندی دستور العمل‌های آسیب‌پذیر گزارش داد. او مشتاقانه منتظر ثبت "بورشت" برای حفاظت فوری در فهرست نمایندگی میراث فرهنگی ناملموس بشریت بود - که در آن جلسه شامل آواز اپرای ایتالیایی، نقاشی ریکشا بنگلادشی، هنر شنی آنگولا و سرویچه پرو شد.
یونسکو بیشتر به دلیل فهرست معتبر میراث جهانی شناخته شده است. اما جالب ترین تلاش آن ممکن است نگاه به اعمال فرهنگی بشریت باشد. برای دو دهه، آژانس ملل متحد میراث ناملموس جهان را فهرست‌بندی می‌کند، برچسبی که برای همه چیز از شکار ترافل truffle گرفته تا کاپوئرا اعمال کرده است. بیش از هفتصد «عنصر» در فهرست‌های میراث فرهنگی ناملموس وجود دارد - که به‌صورت کالیدوسکوپی در یک ابزار ارتباطی در وب‌سایت یونسکو چیده شده‌اند - و مرور آنها می‌تواند کمی شبیه سرگردانی در نمایشگاه جهانی باشد که توسط رئالیست‌های جادویی سازماندهی شده است. چه کسی می‌دانست که گله‌داران مغولی می‌توانند شترها را با سرنا کردن گوساله‌های یتیم در گرگ و میش ترغیب کنند؟ یا اینکه ده ها خانواده بلژیکی از راه صید میگو با اسب امرار معاش می کردند؟ ورودی های عجیب و غریب با کسانی که آشنایی آنها حتی عجیب تر است جایگزین می شود. اگر تا به حال کیمچی خورده‌اید، باچاتا رقصیده‌اید یا ساعت سوئیسی داشته‌اید، ممکن است بی‌خبر در فعالیت‌های محافظت‌شده یونسکو شرکت کرده باشید.
یک بدبین ممکن است گمان کند که "میراث ناملموس" یک مقوله بی معنی گسترده است. این فهرست ها شامل کارناوال ها، حروف الفبا و بازی های سوارکاری است. سنت های قایق سازی و آواز چندصدایی؛ سیستم های آبیاری، ناوبری، پیشگویی و صلح در درگیری ها؛ و حداقل یک قانون اساسی - منشور ماندن، که هشت قرن پیش در مالی کنونی اعلام شد. اما التقاط بر پایه محکمی از حقوق بین الملل استوار است. کنوانسیون 2003 برای حفاظت از میراث فرهنگی ناملموس، را به عنوان پدیده ای تعریف می کند که از نسلی به نسل دیگر منتقل می شود و جنبه مهمی از هویت یک جامعه را تشکیل می دهد. پنج دسته در میراث ناملموس وجود دارد: صنایع دستی، سنت های شفاهی، هنرهای نمایشی، آیین ها یا آداب و رسوم اجتماعی، و «دانش و اعمال مربوط به طبیعت و جهان». (مذاهب و زبان ها به طور مشخص مستثنی هستند، اگرچه جشنواره های مذهبی و شیوه های زبانی واجد شرایط هستند.) ظرفیت پذیری یکی از ویژگی های اخلاق غیر سلسله مراتبی این معاهده است. در حالی که سایت های میراث جهانی یونسکو باید "ارزش جهانی برجسته" را نشان دهند، ارزش میراث ناملموس توسط جوامعی تعیین می شود که آن را زنده نگه می دارند.
امروزه، بیش از صد و هشتاد کشور عضو کنوانسیون سال 2003 هستند - بریتانیا اخیراً برنامه‌های خود را برای پیوستن به آنها اعلام کرده است - در حالی که "درج" در فهرست‌های میراث ناملموس به یک جایزه تبدیل شده است. اندونزی روز ملی باتیک را به مناسبت به رسمیت شناختن منسوجات نمادین خود اعلام کرد. امانوئل مکرون یک سخنرانی کامل را به تقدیس باگت اختصاص داد و یک قرص نان را روی صحنه به صدا درآورد. روزنامه ها حتی توصیه های مصرف کننده را بر اساس برنامه میراث ناملموس منتشر می کنند. سال گذشته، یونسکو برای جشن گرفتن بیستمین سالگرد کنوانسیون یک دور پیروزی را طی کرد و پانل ها و اجراهایی را از نامیبیا تا کره جنوبی ترتیب داد. اما آژانس هنوز در حال یادگیری معنای "حفاظت" از برخی از گریزان ترین و پیچیده ترین پدیده های زندگی بشر است. ملت ها بر سر حق تعریف آداب و رسوم مشترک اختلاف دارند. کارشناسان برای حفظ سنت ها بدون تجاری سازی عمل خود تلاش می کنند. شاید بزرگترین چالش این باشد که بودجه یونسکو تنها ده میلیون دلار در سال اختصاص برای حفاظت از میراث ناملموس بشریت از فراموشی دارد ، این رقم اندک چه چیزی را می تواند به طور ملموس انجام دهد؟
ارنستو اوتون، دستیار مدیر کل فرهنگ یونسکو، تماس اخیر از مقر سازمان در پاریس به من گفت: سی، چهل سال پیش، میراث فرهنگی ناملموس - یا آنچه در سایر نقاط جهان ما آن را میراث زنده می نامیم - به سختی به عنوان یک مفهوم در سطح بین المللی وجود داشت. اوتون یک هنرپیشه پیشین خوش ذوق است که قبلاً وزیر فرهنگ شیلی بوده است و به شناخت روزافزون میراث فرهنگی ناملموس افتخار می کند. او با هیجان از یک بازی رومیزی که میراث ناملموس مغولستان را به نمایش می گذارد و همچنین جلسات اخیر با گروه های علاقه مند به تولید میراث فرهنگی اشاره کرد. بازی های ویدیویی شور و شوق گسترده گواهی بر کشش و فراگیر بودن کنوانسیون بود. اوتون درباره معاهده گفت: «ابزار فرهنگی باید زنده باشند. مثل استون هنج نیست.
استقبال یونسکو از میراث ناملموس به عنوان اصلاحی برای تعصب تاریخی آن آغاز شد. این سازمان که در پی جنگ جهانی دوم تأسیس شد، کمپین‌های خود را برای حفظ سازه‌های تاریخی، از کاخ‌های ونیزی آسیب‌دیده از سیل گرفته تا معابد مصر باستان که در معرض خطر سدسازی رود نیل قرار داشتند، آغاز کرد. در سال 1978، فهرست دهی آثار میراث جهانی را آغاز کرد. با این حال، بیشتر آنها در اروپا و آمریکای شمالی بودند و به زودی شکایت هایی مطرح شد که تمرکز بر محیط ساخته شده، جوامعی را تهدید می کند که دستاوردهای آنها، به معنای واقعی کلمه، کمتر مشخص بود. چنین ایرادهایی به طور به یاد ماندنی در زمینه دیگری توسط شاعر سنت لوسیان درک والکات بیان شد.
یادگارهای شما،
نبردهای شما،
شهدا کجا هستند؟
او در "دریا تاریخ است" (1979) می نویسد، و معادله تعصب آمیز "تمدن" را با قلعه ها و کلیساها بیان می کند. پاسخ او در دانش ملوانان و ماهیگیران، در نمایش های کارائیب برگرفته از بالماسکه های آفریقایی و حماسه های هندو - به عبارت دیگر، میراث فرهنگی ناملموس بود.
این عبارت در اوایل دهه هشتاد شروع به کار کرد، و به تدریج جایگزین "فولکلور" شد، زیرا یونسکو دیدگاه جامع تری نسبت به میراث داشت. آن اعلام کرد که فرهنگ هم «محسوس و هم ناملموس» است و زبان‌ها، شیوه‌های زندگی و باورهای معنوی را در بر می‌گیرد. با این وجود، چندین دهه گذشت تا سازمان سیستمی برای حفاظت از این عبارات ایجاد کند. بخشی از مسئله این بود که سنت‌های زنده را نمی‌توان به سادگی مانند ابلیسک‌ها «حفظ» کرد. آنها از بسیاری جهات با شبکه های اجتماعی و زیست محیطی که آنها را حفظ می کنند، پیوسته هستند. در دهه نود و اوایل دهه دوهزار، یونسکو شروع به شناسایی «گنجینه‌های زنده انسانی»، «فضاهای فرهنگی» - شیوه‌هایی با محوریت فضاهای واقعی یا نمادین، مانند رسم عربی اجتماعات نشسته به نام مجلس - و «شاهکارهای» سنت شفاهی کرد. اما یک اجماع ظاهر شد که مستندسازی و آگاهی کافی نیست. تحت رهبری کویچیرو ماتسورا، یونسکو معاهده ای را تنظیم کرد که به جوامع اجازه می داد تا I.C.H خود را تصویب و تعریف کنند.
فومیکو اوهیناتا، یکی از مقامات یونسکو که وظیفه مدیریت فرآیندهای قانونی کنوانسیون را بر عهده دارد، با احترام عملکرد آن را توضیح داد و احساسات قدرتمندی را که «ابزار هنجاری» می‌تواند در مردم جهان برانگیزد، ستایش کرد. کشورهایی که این معاهده را پذیرفته‌اند، می‌توانند هر سال نامزدی ارائه کنند، که باید ثابت کند که عناصر پیشنهادی پیش‌نیازهای مختلفی را برآورده می‌کنند. یکی رضایت و مشارکت «حامل یک سنت» است. مورد دیگر رعایت حقوق بشر است. (نه یک، بلکه دو کارناوال بلژیکی با منشأ قرون وسطایی به دلیل داشتن کاریکاتورهای نژادپرستانه و یهودستیزانه مورد توجه قرار گرفته اند.) نامزدها همچنین همراه با ویدئوهایی هستند که طیفی از مستندهای شیک گرفته تا نمایش های مفرح از کیچ میهن پرستانه را شامل می شوند. در ویترین پرورش اسب آخال تکه در ترکمنستان، در حالی که گله ها در یک زمین باز جست و خیز می کنند و بچه ها در لباس سوارکاری در حال رقصیدن هستند، موسیقی مهیجی پخش می شود. معیار اصلی اهمیت اجتماعی است. اوهیناتا درباره شناخت "بورشت" گفت: «ما سوپ ننوشتیم. ما معنی تقسیم این غذا در میان مردم اوکراین را نوشتیم.
سالانه بیش از شصت پرونده توسط یک کمیته چرخشی از کشورها بررسی می‌شود و متقاضیان موفق در یکی از سه فهرست ثبت می‌شوند: فهرست نماینده، فهرست حفاظت فوری، یا ثبت اقدامات حفاظتی خوب، که ابتکارات میراث مؤثر را به رسمیت می‌شناسد. این کمیته همچنین گزارش‌های مربوط به عناصر قبلاً ثبت شده، ارزیابی ریسک‌ها و تخصیص بودجه را بررسی می‌کند. اوهیناتا توضیح داد: «میراث زنده منبع فوق‌العاده‌ای است، اما همچنین به طور منحصربه‌فردی در برابر شرایط آسیب‌پذیر است. "گاهی اوقات، جوانان دیگر علاقه ای ندارند. گاهی اوقات زلزله به آنها اجازه ادامه راه نمی دهد. گاهی اوقات، این وضعیت سیاسی است.» دوام یکی دیگر از الزامات است. یونسکو متعهد به حفاظت از سنت های در خطر انقراض است، اما به کسانی که به خودشان کمک می کنند نیز کمک می کند. با مردود ساختن، برای پانچوی زیمبابوه ای که تصور می شد «عمده کارکرد و معنای خود را از دست داده است» و سنت شفاهی اتیوپی که انتقال آن «تقریباً متوقف شده است» متاسف شدم.
مسابقاتی که به نظر یونسکو شانس مبارزه دارند. ماهیگیران غواص جزیره ججو در کره جنوبی که صدف‌ها را از کف دریا بدون تجهیزات تنفسی برداشت می‌کنند، در سال 2016 وقتی آژانس آنها را شناسایی کرد، دسته‌ای در حال کاهش و مسن بودند. اکنون، اوتون گفت، تعداد آنها به صدها دختر جوان رسیده است. چند پسر - معیشت بزرگترهایشان را به عنوان نوعی تفریح دوباره اختراع کنند. (محافظت از I.C.H به معنای اجازه دادن به تکامل است.) یکی دیگر از داستان های موفقیت آمیز باندونون است، ساز آکاردئونی مانند که اوتون آن را «روح ال تانگو» توصیف کرد. قبل از مداخله آژانس، که فقط صد هزار دلار هزینه داشت، تعداد انگشت شماری از سازندگان باندون در آمریکای جنوبی باقی مانده بودند. او گفت: «عملاً هیچ کس دیگر آن را بازی نمی کرد. «امروز، شما سه آکادمی باندونیون دارید که هفتاد درصد از نوازندگان آن زنان هستند» و ده‌ها تن نوازنده در منطقه. اوتون با افتخار به من اطلاع داد که یونسکو «هیچ عنصری را ثبت نکرده است که از رویه مردم ناپدید شده باشد. اما ممکن است اتفاق بیفتد. چرا که نه؟"
عنصر مورد علاقه من در لیست های I.C.H یک بالماسکه مرتبط با مردم ایگبو در جنوب شرقی نیجریه ایجله است، . این یکی از بزرگترین ماسک‌ها در آفریقا است، مجموعه‌ای بلند از منسوجات رنگارنگ و مجسمه‌های پارچه‌ای ریز که روی یک اسکلت بامبو در ردیف‌های کیک عروسی چیده شده‌اند. ایجله Ijele سلطنتی و با ابهت است و فقط در مهمترین مراسم ظاهر می شود و در یک داستان بر جادوگرانی که سعی در ویران کردن خانه آن دارند پیروز می شود. با این حال، ایجله نیز هنگامی که زمین را لمس می کند "مرده" در نظر گرفته می شود. اگر رقصنده ای که نقاب را به دوش می کشد اجازه دهد این اتفاق حتی برای یک لحظه رخ دهد، ادعای نسب خود را به سنت تسلیم می کند. تصور تصویر بهتری از میراث ناملموس دشوار است - موجودیتی چرخان، که با زحمت توسط کل جامعه ساخته شده است، که باید در حرکت نگه داشته شود تا مبادا دیگر وجود نداشته باشد.
چه کسی می تواند به جشن خوشنویسی و دمیدن شیشه، قایق های اژدها، محاسبه چرتکه و ماریاچی اعتراض کند؟ مکان‌های میراث فیزیکی به‌شدت مشاجره‌برانگیز هستند - بوداهای بامیان افغانستان یا شهر قدیمی اورشلیم را در نظر بگیرید - و بسیار منحصر به فرد بودن آنها آنها را مستعد درگیری‌های حاصل جمع صفر می‌کند. (در کتاب خود "آینده ای در خرابه ها"، محقق لین مسکل استدلال می کند که نامگذاری یونسکو حتی ممکن است خطر حملات شمایل شکن را افزایش دهد.) در مقابل، سنت ها محدودیتی برای اشغال ندارند و به همان اندازه قابل تفسیر هستند. حاملانی دارند با این حال، در دنیای بی‌خطر روابط بین‌الملل، حتی به اشتراک گذاشتن چیزهای ناملموس نیز دشوار است.
ملت‌ها، کمترین دوست‌داشتنی‌ترین ژانر میراث ناملموس، مرتباً بر سر موضئعاتی اختلاف دارند ، جمهوری اسلامی ایران و آذربایجان بر سر چوگان ، روسیه شکست فرضی اوکراین در «به اشتراک گذاشتن» گل گاوزبان را به عنوان شکلی از «نازیسم» فرهنگی، تهدیدی برای آزادی آشپزی «هر زن خانه دار در هر منطقه» محکوم کرد. سال گذشته، مراکش شکایت کرد که الجزایر در حال تلاش برای سرقت لباس عروس این کشور است، زمانی که یکی از پرونده‌های نامزدی الجزایر بر اساس گزارش‌ها، یک کتانی از فاس را به همراه داشت. (الجزایر متعهد شد که با «استدلال‌های محکم» پاسخ دهد.) کتیبه‌های یونسکو انحصاری نیستند، به این معنی که دولت‌ها آزادند نسخه‌های خود را از عناصری که قبلاً به رسمیت شناخته شده‌اند معرفی کنند. لیست ها پر از موارد تکراری کوچک است که توسط همسایگان ارسال شده است، که اغلب با املای کمی متفاوت است. با این حال، بسیاری هنوز این تمایز را به عنوان نوعی علامت تجاری می دانند، چارچوبی که اغلب در مطبوعات تکرار می شود.
موضوع آزاردهنده تر، میراث ناملموس اقلیت های ملی است. چین، که بیش از هر کشور دیگری دارای کتیبه‌هایی است، شیوه‌های بحث برانگیزی را در ارتباط با جمعیت‌های مغولی، کره‌ای، قرقیز، تبتی و اویغور خود ثبت کرده است که بیانات فرهنگی آنها را به شدت کنترل می‌کند. یکی از آنها موقام، یک سنت موسیقی اویغور است که نزدیک به اسلام صوفیانه است. این یکی از اولین عناصر میراث ناملموس بود که توسط یونسکو به رسمیت شناخته شد. اما، طبق گزارش‌ها، در دهه گذشته، چین موقام سنتی را سرکوب کرده و در عین حال جایگزین‌های سکولاری را که برای گردشگران جذاب است و دولت را تجلیل می‌کند، تبلیغ می‌کند. (چین تخریب فرهنگی علیه اویغورها را رد کرده است.) مراسم بزرگداشت رسمی ماسک پاک کردن مداوم را می پوشاند. شی جین پینگ در بازدید اخیر از سین کیانگ، با نوازندگان اویغور در لباس سنتی عکس گرفت، زمانی که بسیاری از موسیقی‌دانان و علمای اویغور زندانی شده‌اند، طنز بی‌رحمانه‌ای است. (برخی از اردوگاه‌های بازآموزی به عنوان قهرمانان هماهنگی قومی تحت حمایت دولت ظاهر شده‌اند و به چین رضایت جامعه را ارائه می‌دهند.) پروژه حقوق بشر اویغور از دولت‌های جهان خواسته است تا کتیبه چینی موقام و دیگر سنت‌های اویغور را به چالش بکشند..
در نهایت کشورهایی هستند که ترجیح می‌دهند دست کاغذهای یونسکو را از دارایی‌های ناملموس خود دور نگه دارند. نان شیرینی‌های نیویورکی، نقاشی‌های شنی ناواهو، یا - علی‌رغم لابی‌های هربی هنکاک - موسیقی جاز را در فهرست‌های I.C.H پیدا نخواهید کرد، زیرا ایالات متحده هرگز کنوانسیون 2003 را تصویب نکرده است. ریچارد کورین، مدیر سابق مرکز اسمیتسونیان برای فیلم
کلیف و میراث فرهنگی، این امر را تا حدی به بی اعتمادی ملی نسبت به دخالت دولت در فرهنگ نسبت می دهد. (ایالات متحده از زمان تأسیس خود دو بار از یونسکو خارج شده و مجدداً به آن ملحق شده است، و هنگامی که فلسطین را به عنوان یک کشور عضو در سال 2011 پذیرفت، شروع به انصراف از حقوق این آژانس کرد.) اسرائیل، روسیه، کانادا، نیوزلند و استرالیا دیگر کشورهای مهم دیگر هستند. به نظر می رسد که همه آنها روابط غیرقابل حلی با جمعیت های بومی و اقلیت دارند. شناخت میراث ناملموس یک مردم ممکن است به طرز ناراحت کننده ای به شناخت یک مردم نزدیک باشد.
اوتون همچنان معتقد است که I.C.H می تواند درگیری ها را در داخل و بین کشورها کاهش دهد. یک مکانیسم برای انجام این کار، تشویق آنها به نامزدی مشترک میراث است. سوئیس و اتریش مدیریت ریسک بهمن را به اشتراک می گذارند، در حالی که تقریباً کل مغرب - از جمله دشمنان سرسخت مراکش و الجزایر - دست به دست هم دادند تا سرپرستی کوسکوس را مدعی شوند. متنوع ترین عنصر حمایت شده این برنامه مامایی است که سال گذشته توسط هشت کشور در چهار قاره ارائه شد. اما اوتون گفت که کتیبه چند ملیتی که او به آن افتخار می کند، کتیبه کره شمالی و جنوبی برای ssirum/ssireum، شکلی از کشتی، در سال 2018 بود. یونسکو ماه ها را صرف مذاکره در مورد نامزدی کرد. او به من گفت: "مردم خواهند گفت، "باشه، آنها همچنان دارای تقسیم بندی هستند، آنها مرزها دارند، آنها دیدگاه های متفاوتی از جهان دارند." اما، برای یک لحظه، ما توانستیم آنها را کنار هم بگذاریم تا تشخیص دهیم که سنت قابل جدا شدن نیست.» او به من گفت این اشتباه است که میراث فرهنگی ناملموس را صرفاً به عنوان یک فهرست تهیه کنیم یا حتی حفظ کنیم. ما در مورد تلاش برای تغییر، از طریق فرهنگ، مسائل سیاسی صحبت می کنیم که کشورها را از هم جدا کرده است.
از جمله عناصر جدید حک شده در دسامبر، دبکه، یک رقص سریع شام بود. این توسط رشته‌ای از رقصندگان اجرا می‌شود که روی همدیگر چنگ می‌زنند، در حالی که رهبر با چرخاندن یک چوب، دستمال یا مهره سرعت را تنظیم می‌کند. این رقص در لبنان، سوریه و اردن رواج دارد، اما فلسطین نامزد آن شد و نماینده آن به مجمع اطلاع داد که سایر اعضای هیئت خود در نوار غزه به دام افتاده اند. در بحبوحه حمله هولناک اسرائیل به این سرزمین، که بیش از سی هزار نفر را کشته و بیش از نیمی از ساختمان‌های آن - صدها مکان باستانی از جمله آنها را تخریب یا آسیب رساند - او تأکید کرد که میراث زنده کشورش «با حملات هوایی یا بمباران قابل پاک شدن نیست. .» سپس، به جای گروه دبکه فلسطینی که قرار بود در این گردهمایی اجرا کنند، نمایندگان ویدئوی نامزدی را که در حیاطی که نور آفتاب باز می شود، تماشا کردند. رقصندگان با کافه و گلدوزی های رنگارنگ - یکی دیگر از عناصر فلسطینی میراث فرهنگی ناملموس - در حالی که پیرمردها و پیرزنان عصای خود را بلند می کنند، لگد می زنند. یک مجری می خواند: «من و فرزندانم در مسجد الاقصی پرسه زدیم. "من و فرزندانم می رویم." ♦
ارتباط با تبریز امروز
اخبار ، گزارشات ، عکسها و فیلم های خود را برای ما ارسال دارید . برای ارسال میتوانید از طریق آدرس تلگرامی یا ایمیل استفاده کنید.
اشتراک در خبرنامه
برای اطلاع از آخرین خبرهای تبریز امروز در کانال تلگرام ما عضو شوید.
