13 تیر 1402
اسلام که «ن وَ الْقَلَمِ وَ ما يَسْطُرُون» دارد و «الرَّحْمَنُ، عَلَّمَ الْقُرْآنَ، خَلَقَ الْإِنْسَانَ عَلَّمَهُ الْبَيَان» را با رساترين فرياد به گوش انسانها ميرساند، حکمراني همراه با آزادي قلم و بيان را براي انسانها خواسته است. جامعهاي که مدعي دارا بودن حکمراني از نوع اسلامي است، بايد بيشترين مجال را به آزادي قلم و بيان بدهد. تکريم روز قلم به اينست که براي رسيدن به چنين جامعهاي تلاش کنيم.
تبریز امروز:
بسمالله الرحمن الرحيم
⬅️ قرآن کريم، به قلم و آنچه مينويسد قسم ميخورد «ن. وَ الْقَلَمِ وَ ما يَسْطُرُون» و سخن گفتن را نعمت ممتاز الهي به بشر ميداند «الرَّحْمَنُ، عَلَّمَ الْقُرْآنَ، خَلَقَ الْإِنْسَانَ عَلَّمَهُ الْبَيَان» و از اين طريق ارزش و اهميت اين دو ويژگي اختصاصي انسان را به خود انسان گوشزد ميکند.
از اين يادآوري، قاعدتاً اهداف مهمي مورد نظرند که يکي از آنها استفاده صحيح از قلم و زبان است. زبان، سلاح موجود در بدن انسان است و قلم نيز در عين حال که به بدن متصل نيست، از طريق دست که عضوي از بدن است کار ميکند. بنابراين، هر دو بخشهائي از خلقت انسان را تشکيل ميدهند و طبعاً تابع وجود و حقوق انساني صاحب خود هستند.
بالاترين حقي که براي انسانها در احکام شرع، قوانين کشورها و عرف بينالملل در نظر گرفته شده، آزادي بيان و آزادي قلم است. قانون اساسي نظام جمهوري اسلامي ايران نيز در اصول 23 و 24 حق آزادي بيان و آزادي قلم را تضمين کرده است.
اين اصل عقلائي را نيز همه پذيرفتهاند که آزادي، چه در مورد قلم، چه در مورد بيان و چه در ساير موارد، به مشروع بودن، مقيد است. منظور از مشروع بودن، قرار داشتن در چارچوب قانون و عدم تزاحم با حقوق ديگران است. جامعهاي که از آزادي قلم و بيان مشروع برخوردار باشد، قطعاً جامعهاي سالم، اخلاقي و مترقي خواهد بود و البته جامعهاي که از اين موهبت محروم باشد، مريض و عقبافتاده است.
آزادي قلم و بيان، فوايد زيادي نيز براي حکمراني و حکمرانان دارد. کار بزرگ صاحبان قلم و بيان اينست که عملکردها را نقد ميکنند و حکمرانان ميتوانند با ملاحظه آنچه صاحبنظران مينويسند و ميگويند، به اصلاح امور بپردازند و حکمراني را به طرف صلاح و سداد ببرند. علاوه بر اين، نوشتارها و گفتارها ميتوانند معيارهائي براي مشخص شدن ميزان تحمل حکمرانان باشند و اين نکته را درباره آنها به اثبات برسانند که آنان آيا به منافع مردم بيشتر علاقمند هستند يا به ارتقاء ميزان قدرت خود. کساني که انتقاد سالم و منصفانه را نميپسندند، قلمها و زبانها را محدود ميکنند ولي آن دسته از حکمرانان که خواهان رشد و پيشرفت جامعه هستند، از انتقاد استقبال ميکنند و به صاحبان قلم و بيان مجال ابراز نظر و نقد عملکردها را ميدهند.
تفاوت اين دو نوع حکمراني در اينست که مخالفان آزادي قلم و بيان، جامعه را به سوي اختناق سوق ميدهند و فقط به افراد متملق، چاپلوس، بلهقربانگو و رياکار ميدان ميدهند. حضور اين افراد در بدنه حکمراني موجب پيدايش و گسترش فساد در جامعه ميشود و حکمراني را از پشتوانه مردمي محروم ميکند. حکمراني نوع دوم که تحمل انتقاد را دارد و منتقدان را تشويق و تقويت ميکند، جامعه را به سوي آزادي به پيش ميبرد، روحيه نشاط، شادي و همبستگي در مردم ايجاد ميکند و پشتوانه مردمي را براي حکمراني تضمين مينمايد.
اسلام که «ن وَ الْقَلَمِ وَ ما يَسْطُرُون» دارد و «الرَّحْمَنُ، عَلَّمَ الْقُرْآنَ، خَلَقَ الْإِنْسَانَ عَلَّمَهُ الْبَيَان» را با رساترين فرياد به گوش انسانها ميرساند، حکمراني همراه با آزادي قلم و بيان را براي انسانها خواسته است. جامعهاي که مدعي دارا بودن حکمراني از نوع اسلامي است، بايد بيشترين مجال را به آزادي قلم و بيان بدهد. تکريم روز قلم به اينست که براي رسيدن به چنين جامعهاي تلاش کنيم.
اخبار ، گزارشات ، عکسها و فیلم های خود را برای ما ارسال دارید . برای ارسال میتوانید از طریق آدرس تلگرامی یا ایمیل استفاده کنید.