می نوش که عمر جاودانی اینست

می نوش که عمر جاودانی اینست خود حاصلت از دور جوانی اینست هنگام گل و باده و یاران سرمست خوش باش دمی که زندگانی اینست

تجلیل از یداله کابلی احیا و ترویج خط شکسته

کمیسیون ملی یونسکوی ایران، در مراسمی از پنج دهه تلاش یدالله کابلی در احیا و ترویج خط شکسته ایرانی تقدیر می‌کند. این کمیسیون سال گذشته با راه‌اندازی برنامه‌ای به نام تماشای خورشید، ثابت قدمی و تلاش نام‌آوران حوزه فکر، قلم، اندیشه و هنر را گرامی داشته است. امسال از یدالله کابلی، چهره فرهنگ و هنر ایران با همکاری کتابخانه ملی تجلیل خواهد شد. بزرگداشت این استاد خط، روز ۲۹ تیرماه در سالن همایش‌های کتابخانه ملی برگزار می‌شود.

او خط را همچون شعر می سراید

می گوید با سپری شدن دوران مدرسه به سال 1365 اقبال یار و توفیق رفیق گشت و در انجمن خوشنویسان تبریز محضر استاد محمدعلی فرزبود بر ای آموزش راه پیدا کردم و به طور جدّی به تلمّذ مشغول گشتم. ایشان با کرامت و عزّت نفس خود بنده را نیز با رویی گُشاده و محبّتی بی پایان پذیرا گشتند. در فراز و فرود مسیر پرتلاتم هنر و اخلاق دستم را گرفتند تا نیافتم و با اخلاص و صداقت، عاشقانه هرچه داشتند دریغ نکردند. حیات و عشق و معنی را مدرّس گشته، به سوی سیر تعالی رهنمونم ساختند. فروتنی، محبّت، بیزاری از کبر و نخوت، خلوص و عشق و صفا را با افعال و کردارشان در طبق اخلاص نهادند تا سالک و راهرو طریق، این همه را به رایگان برچیند... مخلص اینکه، آنچه را که با مهر پدر اندوخته بودم با جُور چنین استادی درهم آمیختم.

در دل و جان خانه کردی عاقبت - هر دو را دیوانه کردی عاقبت

در دل و جان خانه کردی عاقبت هر دو را دیوانه کردی عاقبت آمدی کاتش در این عالم زنی وانگشتی تا نکردی عاقبت ای ز عشقت عالمی ویران شده قصد این ویرانه کردی عاقبت

گویند که دوزخی بود عاشق و مست

گویند که دوزخی بود عاشق و مست قولیست خلاف دل در آن نتوان بست گر عاشق و میخواره بدوزخ باشند فردا بینی بهشت همچون کف دست

تا دست به اتفاق بر هم نزنیم

تا دست به اتفاق بر هم نزنیم پایی ز نشاط بر سر هم نزنیم خيزيم و دمی زنیم پيش از دم صبح کاين صبح بسی دمد که ما دم نزنیم

هزار توبه کجا پیش این گناه برآید؟

به بام خویش چو آن ماه کج کلاه برآید نفیر و ناله من بر سپهر و ماه برآید

حاشا که من به موسم گل ترک می کنم

از نامه سیاه نترسم که روز حشر -با فیض لطف او صد از این نامه طی کنم - کو پیک صبح تا گله‌های شب فراق - با آن خجسته طالع فرخنده پی کنم

خنک نيکبختي که در آب مرد

حکايت در فدا شدن اهل محبت و غنيمت شمردن در بوستان سعدی

نالان من و در زمزمه مرغان چمن کرد

نالان من و در زمزمه مرغان چمن کرد گریان من و در قهقهه کبکان خرامان پوشیده قبا بسته میان برزده دامان آیا بکجا می رود آن سرو خرامان...

حکیمی که بجاهلی دراُفتد، توقعِ عزّت ندارد.

حکیمی که بجاهلی دراُفتد، توقعِ عزّت ندارد. و اگر جاهل به ‌زبان‌آوری، بر حکیم غالب آید، عجب نیست؛ که سنگی‌ست که گوهر همی ‌شکند. گر هنرمند از اوباش جفائی بیند تا دلِ خویش نیازارد و درهم نشود سنگِ بد گوهر اگر کاسه‌ی زرّین شکند قیمتِ سنگ نیفزاید و زر کم نشود...

هرچه کویت دورتر دل تنگ تر مشتاق تر

هرچه کویت دورتر دل تنگ تر مشتاق تر در طریق عشقبازان مشکل آسان کجا

دوشنده یادیمه اول ماهپاره آخشاملار

دوشنده یادیمه اول ماهپاره آخشاملار بوقلب زاریم اولار پاره پاره آخشاملار خیاله مصحف حسنی دوشنده اول گوزلین اولوب همیشه ایشیم استخاره آخشاملار

حکایتی از گلستان در سیرت پادشاهان

تنی چند در صحبت من بودند ظاهر ایشان به صلاح آراسته و یکی را از بزرگان...............

حکایتی از گلستان

طایفه دزدان عرب بر سر کوهی نشسته بودند و منفذ کاروان بسته و رعیت بلدان از مکاید ایشان مرعوب و لشکر سلطان مغلوب به حکم آنکه ملاذی منیع از قلّه کوهی گرفته بودند و ملجأ و مأوای خود ساخته مدبران ممالک آن طرف در دفع مضرّت ایشان مشاورت همی‌کردند که اگر این طایفه هم برین نسق روزگاری مداومت نمایند مقاومت ممتنع گردد.

خوشنویسی دیباچه گلستان

هرگاه که یکی از بندگان گنه کار پریشان روزگار دست انابت به امید اجابت به درگاه حق جل وعلا بردارد ایزد تعالی در وی نظر نکند، بازش بخواند باز اعراض کند، بازش به تضرع و زاری بخواند، حق سبحانه وتعالی فرماید: یا ملائکتی قد استحییت من عبدی ولیس له غیری فقد غفرت له، دعوتش را اجابت کردم و حاجتش را برآوردم که از بسیاری دعا و زاری بنده همی شرم دارم.

بیا که در غم عشقت مشوشم بی تو

بیا که در غم عشقت مشوشم بی تو بیا ببین که در این غم چه ناخوشم بی تو شب از فراق تو می‌نالم ای پری رخسار چو روز گردد گویی در آتشم بی تو

بیار باده که بنیاد عمربر بادست

بیا که قصر امل سخت سست بنیادست - بیار باده که بنیاد عمر بر بادست - غلام همت آنم که زیر چرخ کبود - ز هر چه رنگ تعلق پذیرد آزادست

درپای تو خاک اگر نگردد - این سر به چه کار خواهد آمد

گِله از نرگس بیمار تو دارم نه زتو ، تا کنون هیچ نپرسیده ز بیماری دل

می برد ناله ی زارم به فلک زاری دل ؛ بین چه ها می کشم از دست گرفتاری دل