تبریز امروز:
من این مرقعِ رنگین چو گل به خواهم سوخت
که پیرِ باده فروشش بجرعهﺍی نخرید
عجایب رهِ عشق ای رفیق بسیار است
ز پیشِ آهویِ این دشت، شیرِ نر برمید
رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید
وظیفه گر برسد مصرفش گل است و نبید
سپاسگزاریم آفریدگار مکتبی را که زبان گلها برایمان آموخت، اندیشه ها و نغمه های نو ارمغانمان بخشید و ترجمان روح گشت به تراوش قلم بر سینه سپید کاغذ... " من به خلوتگه خورشید نه خود بردم راه ذره ای بودم و مهر تو مرا بالا برد" ... شاگرد حقیر مکتب هنر و فضل و کمال، استاد فرزبود
