تبریز امروز:
سمفونی شماره 5 در C مینور ، Op. 67 ، اثر ارکسترال آهنگساز آلمانی لودویگ ون بتهوون ، که به واسطه نقوش شگفت انگیز چهار نت آغازین آن شناخته می شود - که اغلب به عنوان موسیقی "سرنوشت؛ که به در می کوبد" شناخته می شود - این سمفونی در 22 دسامبر 1808 در وین اجرا شد و خیلی زود به استانداردی مبدل شد که در آن بسیاری از سمفونی های دیگر اندازه گیری شد.
بتهوون به طور معمول بر روی چندین ترکیب همزمان کار کرد. اندکی پس از پایان سمفونی شماره 3 ائرویکا در سال 1803 ، او شروع به نوشتن قطعه ای کرد که اکنون به عنوان سمفونی شماره 5 در C مینور شناخته می شود ، اما پیشرفت اولیه کند بود ، و تا سال 1807 او با شدت روی قطعه کار کرد. در همین حال ، او شروع به نوشتن سمفونی دیگری کرد ، که اکنون به عنوان سمفونی شماره 6 پاستورال شناخته می شود. بتهوون هر دو سمفونی را تقریباً در همان زمان در سال 1808 به پایان رساند و آنها در همان زمان جزو آثار برتر بتهوون شدند.
اجرای این اثر یک بررسی بسیار مطلوب در Allgemeine musikalische Zeitung ("ژورنال عمومی موسیقی") دریافت کرد:
....... "پرتوهای درخشانی در شب عمیق این زمین ساطع می کنند و ما سایه های بی نظیری را می بینیم که برخاسته و فرو می افتند و بجز درد اشتیاق و آرزوی بی پایان ! همه چیز را از بین می برند، شوقی که در آن، هر لذتی در نواهای شادمانی به وجود آمده . غرق می شود و فرو می رود ، و تنها در این درد فانی شونده - عشق ، امید ، شادی مانده که می خواهد سینه هایمان را با هارمونی کامل و تمام احساسات را پشت سر بگذارد - آیا ما به عنوان خوش بینان زندگی می کنیم! ..................
نقوش برجسته سمفونی پنجم بتهوون بسیار فراتر از قلمرو موسیقی کلاسیک بوده است. ، در طول جنگ جهانی دوم ، نیروهای متفقین از آن استفاده کردند تا لحظه پیروزی را نشان دهند ، زیرا ریتم آن - کوتاه ، کوتاه ، کوتاه ، بلند - مطابق با حرف V در کد مورس بود. در اواسط دهه 1970 ، والتر مورفی ، نوازنده آمریکایی "یک پنجم از بتهوون" را منتشر کرد که یک ضبط دیسکو محبوب بر اساس نقوش امضاء و سایر عناصر اولین حرکت سمفونی است. "سرنوشت" نیز در بسیاری از فیلم ها به نمایش در آمده است و در تبلیغات تلویزیونی برای ترویج طیف وسیعی از محصولات استفاده شده است. با گذشت بیش از دو قرن از آغاز نمایش ، سمفونی شماره 5 بتهوون - بخصوص مضمون مبانی چهار نت - بطور چشمگیری دوام داشته است.
و در نهایت والت دیسنی آنرا در فانتزیای خود آورده است.
